ပါဠိ ကဗ်ာ (သုိ႔) တမ္းတသည့္ ေတး ၊၊ ၊၊

တေန႔ေသာ နံနက္အရုဏ္တက္အခ်ိန္၊ ကပိလ၀တ္နန္းေတာ္၀င္းထဲသုိ႔ မင္းသားတစ္ဦး ၿမင္းစီးလွ်က္ နန္းေတာ္လမ္းမၾကီးအတိုင္း ၀င္ေရာက္လာေနသည္၊၊

 မင္းသား၏မ်က္ႏွာမွာ အထူးတည္ၾကည္ ေလးနက္ေနလွ်က္၊ ေအးခ်မ္းေသာအသြင္ကိုပါ ေဆာင္ေနသည္၊၊ ေယာက်ာၤးေကာင္းတစ္ေယာက္၏ ခန္႔ညား ေခ်ာေမာမႈႏွင့္အတူ၊ ထူးၿခားသည့္ သတၱိ၊ ဗ်တၱိမ်ားကိုလည္း ပိုင္ဆုိင္ထား သူၿဖစ္ေၾကာင္း သူ၏လႈပ္ရွားမႈမ်ားက သက္ေသၿပဳေနသည္၊၊

မလွန္းမကမ္းလမ္းေဘးမွ ခုႏွစ္ေဆာင္တုိက္ခန္း၏ ေလသာၿပတင္းမွ မင္းသၼီးေလးတစ္ဦးသည္လည္း ၿမင္းစီးလာသည့္ မင္းသားေလးကို မမွိတ္မသုန္ေငး ၾကည့္ေနသည္၊ သူမ၏အၾကည့္မ်ားထဲတြင္ ႏွေမ်ာ တ-သသည့္ အရိပ္ေယာင္မ်ားပင္ လႊမ္းေနဟန္ရွိသည္၊၊ သူမ ဘာကုိမ်ား တ-သေနပါလိမ့္?၊၊

သူမ၏ကိုယ္ဟန္ေလးက ေသးေသးသြယ္သြယ္၊ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက သာမာန္ထက္ပိုၿပီး ရွည္လ်ားေနသည္၊၊ အႏုပညာညာဏ္ရွိသူမ်ား၏ အမွတ္သေကၤတ တစ္ခုဟုပင္ဆုိရေတာ့မည္၊၊ အေတြးနယ္၊ အလြမ္းနယ္ခ်ဲ႔တတ္သူမ်ား၏ အမွတ္သားဟုကား မဆုိရက္၊၊

လမ္းမတစ္ေလ်ာက္ ၿမင္းစီးလာေနသည့္ မင္းသားကိုၾကည့္ေနရင္းက အလိုအေလွ်ာက္ သူမ၏ပါးစပ္မွ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို စပ္ဆုိလုိက္မိသည္---

ဒီသားမ်ဳိးကို ေမြးဖြားရတဲ့ မိခင္ဟာ
ဘယ္မွာ မေပ်ာ္ရႊင္ဘဲ ရွိပါ့မလဲ၊
ဒီသားမ်ဳိးကို ေကြ်းေမြးၿပဳစုရတဲ့ ဖခင္ဟာ
ဘယ္မွာ မေပ်ာ္ရႊင္ဘဲ ရွိပါ့မလဲ၊
ဒီေယာက်ာၤးမ်ဳိးကို ပါရမီၿဖည့္ခြင့္ရတဲ့ မိန္းမသားဟာလဲ-
ဘယ္မွာ မေပ်ာ္ရႊင္ဘဲ ရွိပါ့မလဲ၊၊ ၊၊

ဟုက္ပါတယ္၊၊ အထက္မွာ သရုပ္ေဖာ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးက မဟာဗုဒၶ၀ံသ ပါဠိေတာ္မွာလာတာပါ၊၊ ၿမင္းစီးလာတဲ့ မင္းသားေလးဆုိတာ “သိဒၶတၳမင္းသား ဘုရားအေလာင္းေတာ္”ကို ရည္ညႊန္းတာပါ၊၊ ေလသာၿပတင္းမွ ကဗ်ာစပ္ဆုိတဲ့ မင္းသၼီးေလးဆုိတာက “ကိသာေဂါတမီ”လုိ႔ေခၚတဲ့ သာကီ၀င္မင္းသၼီး ေလးကို ရည္ညႊန္းပါတယ္၊၊ ဇာတ္လမ္းေလးရဲ့အစက ဒီလုိပါ---

ကပိလ၀တ္ၿပည့္ရွင္ သုေဒၶါဓနမင္းၾကီးႏွင့္ မိဗုရားေခါင္ၾကီး မာယာေဒ၀ီတုိ႔မွာ “သိဒၶတၳ”ဆုိတဲ့ သားေတာ္ေလးကို ဖြားသန္႔စဥ္ခဲ့ပါတယ္၊၊ မ်ားမၾကာခင္မွာပဲ ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္ မိသားစု တစ္စုမွာလဲ “ကိသာေဂါတမီ”ဆုိတဲ့ သၼီးေတာ္ေလးကို ဖြားၿမင္လာပါတယ္၊၊

အရြယ္ၿခင္း မတိမ္းမယိမ္းၿဖစ္ၾကတဲ့ မင္းသားေလးနဲ႔ မင္းသၼီးေလးတုိ႔ဟာ ငယ္ေဖာ္ကစားဖက္မ်ား ၿဖစ္ၾကသလုိ၊ အထိမ္းေတာ္မ်ားထံမွာ ပညာသင္ယူဖက္မ်ားလည္း ၿဖစ္ခဲ့ၾကမွာပါ၊၊

တစတစ အရြယ္ေလးေတြ ရလာတာနဲ႔အမွ် မင္းသၼီးေလး ကိသာေဂါတမီရဲ့ရင္ထဲမွာ မင္းသားေလးအ ေပၚ သံေယာဇဥ္ေတြ ပိုမိလာပါတယ္၊၊ သူ႔မွာ အေတြးေလးတစ္ခုလဲ ရွိပါတယ္၊ တေန႔မွာ မင္းသားေလးကို သူမ-ပိုင္ဆုိင္ရမယ္ေပါ့၊၊

 ဟုက္တယ္ေလ၊ နန္းေတာ္ၾကီးတစ္ခုလုံးထဲမွာ မင္းသားေလးနဲ႔ အရြယ္ၿခင္းတူတာေရာ၊ ရင္းႏွီးမႈရွိတာေရာ သူမတစ္ေယာက္တည္းရွိတာဆုိေတာ့ ဒီလို အပုိင္တြက္ထားတာေနမွာပါ၊၊

သိဒၶတၳမင္းသားေလး အရြယ္ေရာက္လာပါၿပီ၊ ဆယ့္ကိုးႏွစ္တိတိၿပည့္တာပါ၊၊ ေယာက်ာၤးတုိ႔ တတ္သင့္ တဲ့ပညာ ရပ္မ်ားလည္း ၿပည့္စုံလာပါၿပီ၊၊ ၾကင္ယာေတာ္ေတာင္မွ ေရြးေတာ့မယ္တဲ့၊၊ ဒီသတင္းစၿပီးၾကားကတည္းက မင္း သၼီးေလးကိသာေဂါတမီတစ္ေယာက္ ေနမထိထုိင္မသာ ရင္ခုံမိေနတာပါ၊၊ သူ႔ကိုမ်ား မင္းသားေလးက ၾကင္ ယာေတာ္ေရြးေလမလားေပါ့၊၊

သီတင္းတစ္ပတ္ခန္႔ၾကာသြားသည္၊ သိဒၶတၳမင္းသား ၾကင္ယာေတာ္ေရြးပြဲ ၿပီးသြားၿပီတဲ့၊ ေရြးလုိက္တဲ့ ၾကင္ယာ ေတာ္ရဲ့နာမည္က တၿပည္သူ“ယေသာဓရာဗိမၺာေဒ၀ီ”ပါတဲ့၊၊ ကိသာေဂါတမီတစ္ေယာက္ “ခဲေလသမွ် သဲေရက်ရၿပီ”၊၊“ခုၿဖစ္ တဲ့မႈပုံကုိ……ၿပိဳင္ငိုခ်င္စမ္းပါဘိေလး”ဟုသာခ်ဳံးပြဲခ် ငိုလုိက္ခ်င္ေတာ့သည္၊၊ ခက္သည္က မ်က္ေရကလည္း ထြက္လုိ႔မရၿပန္၊၊

 ပြင့္ေနပါလွ်က္ ပန္သူမလာသည့္ သူမ၏ေမတၱာပန္းမွာ သည္အတုိင္းပင္ ႏြမ္းရေတာ့မည္ ထင္၊၊ မဖြင့္သာ ေၿပာမထြက္ခဲ့သည့္ ရင္တြင္းခံစားခ်က္မ်ားကို ကဗ်ာေလးမ်ားအၿဖစ္သာ သီကုံးေနမိေတာ့ သည္၊၊

ကပိလ၀တ္နန္းေတာ္အတြင္းမွာ သူမ၏ “ေသာကေၿခရာ ကဗ်ာ”ေလးမ်ား ေရပမ္းစားလာသည္၊၊ နန္းတြင္းသူ နန္းတြင္းသားေတြက ေၿပာၾကသည္၊ “မင္းသၼီးကိသာေဂါတမီ ေရးစပ္တဲ့ ကဗ်ာေတြက ေကာင္းသည္၊ အသက္၀င္သည္တဲ့ေလ”၊၊ အခုေတာ့လည္း ကဗ်ာဆရာမ ေလး ကိသာေဂါတမီေပါ့ေလ၊၊ နန္းတြင္းမွာ နာမည္မ်ားပင္ရလာေတာ့သည္၊၊


ဒီေန႔လည္း ဘာရယ္မဟုက္၊ အဓိပၸါယ္မဲ့ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း အေတြးနယ္ခ်ဲ့ခ်င္တုိင္း ခ်ဲ့ေနမိသည္၊၊ ၿမင္းခြါသံတစ္သံက သူမ၏အေတြးကို ရပ္တန္႔သြားေစသည္၊၊

အသံလာရာ လမ္းမဆီသုိ႔ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့--- မၾကာခင္လေလးမ်ားဆီကမွ တပါးသူႏွင့္ လက္ထပ္သြားသည့္ သူမ၏ငယ္ကြ်မ္းေဆြ-----
တည္လုိက္တာ၊
ခန္႔လုိက္တာ၊
ေခ်ာလိုက္တာ၊
ေယာက်ာ္းပီသလုိက္တာ၊
အားကိုးခ်င္စရာ ေကာင္းလုိက္တာ၊ စိတ္အတြင္းမွာ အေတြးမ်ား တလစပ္၀င္လာၿပီး၊ ပါးစပ္မွ အလုိေလွ်ာက္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ရုပ္တရက္ စပ္ဆုိလုိက္မိသည္---

နိဗၺဳတာႏူန သာ မာတာ၊
နိဗၺဳတာႏူန ေသာ ပိတာ၊၊
နိဗၺဳတာႏူန သာ နာရီ၊
ယႆာယံ ဤဒိေသာ ပတိ၊၊

ဒီသားမ်ဳိးကို ေမြးဖြားရတဲ့ မိခင္ဟာ-
ဘယ္မွာ မေပ်ာ္ရႊင္ဘဲ ရွိပါ့မလဲ၊
ဒီသားမ်ဳိးကို ေကြ်းေမြးၿပဳစုရတဲ့ ဖခင္ဟာ-
ဘယ္မွာ မေပ်ာ္ရႊင္ဘဲ ရွိပါ့မလဲ၊
ဒီေယာက်ာၤးမ်ဳိးကို ပါရမီၿဖည့္ခြင့္ရတဲ့ မိန္းမသားဟာ-
ဘယ္မွာ မေပ်ာ္ရႊင္ဘဲ ရွိပါ့မလဲ၊၊ ၊၊

ဤအရွင္ ဒီစာပန္းခ်ီေလးကို ေရးသားရၿခင္းရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို အဆုံးသတ္အၿဖစ္ ေၿပာခ်င္ပါတယ္၊၊ လူအားလုံးဟာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ့ သား၊ ဒါမွမဟုက္ သၼီးေတြခ်ည္းပါ၊၊ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ကိုေမြးရတဲ့ မိခင္ ကိုယ့္ေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ခြင့္ရရဲ့လား၊ ကိုယ့္ကိုေကြ်းေမြးၿပဳခဲ့ရတဲ့ ဖခင္ေရာ ေပ်ာ္ရႊင္ခြင့္ရရဲ့လား၊၊

မိမိနဲ႔ဘ၀တစ္တသက္တာ လက္တြဲရမဲ့ ပါရမီၿဖည့္ဘက္ေရာ ေပ်ာ္ရႊင္ရဲ့လား၊ ေတြးသင့္တာေလးေတြ ပါပဲ၊၊
မိခင္ႏွင့္ဖခင္တုိ႔ ေပ်ာ္ရြင္ရေလာက္တဲ့ သား/သၼီးၿဖစ္သင့္သလုိ၊ ဘ၀တစ္သက္တာ လက္တြဲရမဲ့ ပါရမီၿဖည့္ဘက္လဲ ေပ်ာ္ရြင္ရေလာက္တဲ့ ခင္ပြန္းမ်ဳိး/ဇနီးမ်ဳိးလည္း ၿဖစ္သင့္တယ္လုိ႔ ဤအရွင္ ၿမင္မိပါ တယ္၊၊ သား/သၼီးတာ၀န္ေက်ရင္ မိဘမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္ရပါတယ္၊၊

 အိမ္ေထာင္ဘက္ တာ၀န္ေက်ရင္ မိမိရဲ့ ေကာင္းတူ ဆုိးဘက္ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ရပါတယ္၊၊
ဇာတ္လမ္းထဲမွာေတာ့ ---
“ ဒီသားမ်ဳိးကို ေမြးဖြားရတဲ့ မိခင္ဟာ-
ဘယ္မွာ မေပ်ာ္ရႊင္ဘဲ ရွိပါ့မလဲ” လုိ႔ သားေယာက်ာၤးေလး အတြက္ပဲပါ ပါတယ္၊၊ သၼီးမိန္းကေလးမ်ားအတြက္ဆုိရင္ေတာ့---

“ဒီသၼီးမ်ဳိးကို ေမြးဖြားရတဲ့ မိခင္ဟာ-
ဘယ္မွာ မေပ်ာ္ရႊင္ဘဲ ရွိပါ့မလဲ၊
ဒီသၼီးမ်ဳိးကို ေကြ်းေမြးၿပဳစုရတဲ့ ဖခင္ဟာ-
ဘယ္မွာ မေပ်ာ္ရႊင္ဘဲ ရွိပါ့မလဲ၊
ဒီမိန္းကေလးမ်ဳိးကို ပါရမီၿဖည့္ခြင့္ရတဲ့ ေယာက်ာၤးသားဟာ-
ဘယ္မွာ မေပ်ာ္ရႊင္ဘဲ ရွိပါ့မလဲ”၊၊လို႔ၿပင္ဆင္ၿပီး နားလည္ရမွာၿဖစ္ပါတယ္၊၊

အရွင့္စာပန္းခ်ီကို ဖတ္ၿပီး၊ အေမ အေဖကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစတတ္တဲ့ သား/သၼီးမ်ား၊၊ ခင္ပြန္း/ဇနီးသည္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစတတ္တဲ့ တာ၀န္ေက်တဲ့၊ ဇနီးေကာင္း/ခင္ပြန္းၿမတ္မ်ား ၿဖစ္ပါေစေၾကာင္း ရည္သန္လွ်က္ စာပန္းခ်ီကုိ အဆုံးသတ္လုိက္ပါတယ္၊၊ ၊၊


အလင္း စက္
(၇.၉.၂၀၁၀)