ဗုဒၶဘာသာထုံးတမ္းစဥ္လာတြင္
ေက်းဇူးဆပ္၍မကုန္ႏုိင္ေသာ ပုဂၢဳိလ္ငါးေယာက္ရွိသည္ဟု ေဖာ္ျပ ထားပါသည္၊၊
(၁)
ဘုရားရွင္၊
(၂)
တရား၊
(၃)
သံဃာ၊
(၄)
မိဘ၊
(၅)
ဆရာတုိ႔ျဖစ္ၾကပါသည္၊၊
ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔တြင္မက လူသားတုိင္းတြင္လည္း
သက္ဆုိင္ရာဘာသာေရးမွ ဘုရား၊ သင္ျပခ်က္၊ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္၊ မိဘ၊ ဆရာဟူ၍နည္းတူပင္ရွိၾကပါသည္၊၊
ေဖာ္ျပထားသည့္ ပုဂၢဳိလ္ငါးေယာက္တုိ႔၏ေက်းဇူးသည္
မ်ားလြန္းသျဖင့္ေရတြက္ရန္ မတတ္သာေသာ ေၾကာင့္ ပါဠိစာေပတြင္ “အနႏၱေက်းဇူးရွင္မ်ား”ဟူ၍ အထူးျပဳသုံးႏႈံးထားပါသည္၊၊
လူတစ္ေယာက္အတြက္ ေန႔စဥ္ဘ၀ေရာက္ျပီးခ်ိန္တြင္
မည္မွ်ခက္ခဲသည္ဆုိေစကာမူ ဘ၀ရပ္တည္မႈ အခက္ခဲဆုံးအခ်ိန္သည္ မိခင္၏၀မ္းတြင္သေႏၶေနရခ်ိန္
ျဖစ္ပါသည္၊၊ သေႏၶသားအတြက္တင္မက ထုိအခ်ိန္သည္ မိခင္ေလာင္း၏ဘ၀ရွင္သန္ရပ္တည္မႈသည္လည္း
အခက္ခဲဆုံးႏွင့္ေသဆုံးရန္အနီးဆုံး အခ်ိန္ဟုဆုိလ်င္ မမွားႏုိင္ပါ၊၊
မိခင္မ်ားသည္ ရင္ေသြးငယ္အတြက္
အဆင္အေျပဆုံးႏွင့္သက္သာမႈအျဖစ္ေစဆုံးနည္းလမ္းမ်ားကို ေလ့လာစုံစမ္း၍ ေနထုိင္စားေသာက္ၾကရပါသည္၊၊
ဤသုိ႔ျဖင့္ ရင္ေသြးငယ္လူသားမ်ဳိးဆက္မ်ားကို မိဘတုိ႔ေမြးဖြားေပးၾကရပါသည္၊၊
မိဘမ်ားသည္ သားသမီးမ်ားအတြက္
လက္ဦးဆရာျဖစ္ၾကပါသည္၊၊ ရင္ေသြးမ်ားအတြက္ ဘာသာစ ကားႏွင့္ ေန႔စဥ္ဘ၀ျပဳမူေနထုိင္ပုံမ်ားကို
မိဘမ်ားမွသင္ေပးၾကရျပီး၊ လူလားေျမာက္ေသာ္ စာသင္ ေက်ာင္းမ်ားသို႔ ပိုျပီးပညာမ်ားကိုသင္ေစၾကရပါသည္၊၊
ကေလးမ်ားအတြက္ ေက်ာင္းမ်ားသည္မည္မွ်အသင္အျပေကာင္းေစကာမူ
အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ မိဘမ်ားမွ ပံ့ပုိးသင္ျပမႈမရွိလ်င္ သားသမီးမ်ား၏ပညာေရး ထက္ျမက္တုိးတက္လာႏုိင္မည္
မဟုတ္ပါ ေခ်၊၊
မိဘႏွစ္ဦးတုိ႔သည္ သားသမီးဆယ္ဦးခန္႔ကို
သေႏၶဘ၀တာ၀န္ယူရျခင္း၊ ပညာေရးတာ၀န္ယူရျခင္း၊ စီးပြားေရးတြင္ အရင္းအႏွီးေပး၍ျဖစ္ေစ၊ လမ္းျပ၍ျဖစ္ေစပ်ဳိးေထာင္ေပးရျခင္း၊
အိမ္ေထာင္ျပဳရာတြင္ တာ၀န္ယူေပးရျခင္းႏွင့္ တစ္သက္တာကိုယ္ပုိင္ပစၥည္းမ်ားကို “အေမြ”ဟူေသာအမည္ျဖင့္ လႊဲအပ္ရ ျခင္းတာ၀န္မ်ားကုိေက်ပြန္ေအာင္
ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ၾကေလသည္၊၊
သားသေႏၶကို၀မ္းတြင္ ထားရခ်ိန္ႏွင့္ေမြးဖြားရခ်ိန္တြင္
မိခင္၏ခႏၶာေဗဒဆုိင္ရာပ်က္စီးမႈမ်ားစြာရွိသည္ ကုိအသိအမွတ္ျပဳမိသည့္ သားသမီးအလြန္နည္းပါးလွပါသည္၊၊
ထုိ႔ေၾကာင့္ သားသမီးမေမြးဖြားရသည့္ အပ်ဳိၾကီးမ်ားႏွင့္ သားသမီးမ်ားစြာေမြးဖြားရသည့္
မိခင္မ်ားအရြယ္တင္ပုံျခင္း ကြာျခားျခင္းျဖစ္ပါသည္၊၊
မိဘတုိ႔သည္ ရင္ေသြးရရွိျပီးလ်င္
သူတုိ႔ဘ၀အတြက္ဟူ၍ မည္သည့္အရာကိုမွ်သိမ္းပုိက္မႈမရွိၾက ေတာ့ဘဲ သားသမီးမ်ားအတြက္သာ ဘ၀ကုိျမွဳပ္ႏွံလိုက္ၾကေတာ့သည္ကို
ေတြ႔ပါသည္၊၊ ထုိကဲ့သုိ႔ပင္ ဘ၀ကိုစေတး၍ ရင္ေသြးမ်ားကိုျပဳစုပ်ဳိးေထာင္သူမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္
“ေက်းဇူးဆပ္မကုန္သူမ်ား”စာ ရင္းတြင္ပါ၀င္ရျခင္း
ျဖစ္ပါသည္၊၊
ဗုဒၶဘာသာစာေပႏွင့္ သင္ျပခ်က္မ်ားအရေလ့လာသုံးသပ္လ်င္
သာမန္လူမ်ားကိုမဆုိထားဘိ၊ မိဘ ေက်းဇူးကိုျမတ္စြာဘုရားရွင္ေသာ္မွ ေက်ပြန္ေအာင္ဆပ္မသြားႏုိင္ဟူ၍
ေနာက္ပုိင္းသီဟုိဠ္ေခတ္မ်ား တြင္ေရးသားသည့္ ပါဠိစာေပက်မ္းမ်ားတြင္ ေဖာ္ျပထားပါသည္၊၊
မိဘမ်ားကို ပါဠိစာေပတြင္
“လက္ဦးဆရာမ်ား”ဟူ၍၄င္း၊ “ျဗဟၼာၾကီးမ်ား”ဟူ၍၄င္း အထူးဂုဏ္ျပဳေခၚဆုိ
ထားသည္ကုိ ေလ့လာရပါသည္၊၊ လက္ဦးဆရာဟူသည္မွာ မိဘတုိ႔သည္သားသမီးတုိ႔အား အဦးဆုံး လူ႔ဘ၀အေျခခံပညာရပ္မ်ားကုိ
သင္ေပးေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္၊၊
ျဗဟၼာၾကီးမ်ားဟူသည္ မွာ မိဘတုိ႔သည္သားသမီးမ်ားႏွင့္ပတ္သက္လ်င္
“ျဗဟၼ၀ိဟာရတရားေလးမ်ဳိး” ကို က်င့္သုံးေလ့ရွိေသာေၾကာင့္
ျဖစ္ပါသည္၊၊ ျဗဟၼ၀ိဟာရတရားေလးမ်ဳိးဟူသည္မွာ---
(၁)
ေမတၱာ၊
(၂)
ကရုဏာ၊
(၃)
မုဒိတာ၊
(၄)
ဥေပကၡာတုိ႔ျဖစ္ၾကပါသည္၊၊
ခ်စ္ျခင္း၊ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း၊
အက်ဳိးလုိလားျခင္း၊ အက်ဳိးျပဳျခင္းမ်ားကို “ေမတၱာ”ဟုေခၚပါသည္၊၊
မိဘတုိ႔သည္ သားသမီးမ်ားအေပၚတြင္ ေမတၱာစိတ္မည္မွ်ၾကီးမားသည္ကို လက္ေတြ႔ဘ၀မ်ားတြင္၄င္း၊
စာေပမ်ားတြင္လည္း သာဓကမ်ားစြာတုိ႔ျဖင့္ေဖာ္ျပထားပါသည္၊၊
သုေဒၶါဓနမင္းၾကီးသည္ သားေတာ္ျဖစ္သည့္
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို“သားေတာ္ဘုရားရွင္ မိဘတုိ႔၏
သား သမီးမ်ားကိုခ်စ္သည့္စိတ္သည္ အေရထူ၊ အေရပါး၊ အသား၊ အေက်ာ၊ အရုိးတုိ႔ကိုေဖာက္ထြင္းျပီး
ရုိးတြင္းခ်င္ဆီကုိစြဲ၍ တည္ရွိပါသည္”ဟု ေလ်ာက္တင္ခဲ့ဖူးပါသည္၊၊
သနားျခင္း၊ ယုယျခင္း၊ ၾကင္နာျခင္းမ်ားကို
“ကရုဏာ”ဟုေခၚပါသည္၊၊ သားသမီးမ်ား၏အေလးအေပါ့
မ်ားမ်ားကို ရြံရွာျခင္းမရွိဘဲျပဳစုႏုိင္ျခင္းမွာ ကရုဏာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္၊၊ မိဘမ်ား
အုိမင္းမစြမ္းရွိေသာ အခါသားသမီးမ်ားမွ အေလးအေပါ့မႏုိင္ေတာ့၍ ေခ်ာင္ထုိးထားျပီးရြံရွာၾကသည္ကို
ေတြ႔ရပါသည္၊၊
အေမတုိ႔၏ပါးစပ္တြင္းသို႔
သားသမီးတုိင္း၏အေလးအေပါ့ မစင္ဘူးသူဟူ၍မရွိေၾကာင္း သိရပါသည္၊၊ မိဘတုိ႔သည္ သားသမီးတုိ႔၏အေလးအေပါ့ကို
မရြံရုံမွ်မကအရသာကို စူးစမ္း၍ပင္ၾကည့္ျပီး၊ လိုအပ္ သည့္ေဆး၀ါးမ်ားကို သားငယ္သမီးငယ္မ်ားကို
တုိက္ေကြ်းေလ့ရွိပါသည္၊၊
သားသမီးမ်ား၏တုိးတက္မႈကို
၀မ္းေျမာက္ျခင္း၊ ေက်နပ္အားရျခင္းမ်ားကို “မုဒိတာ”ဟုေခၚပါသည္၊၊
မွန္ပါသည္၊၊ တခ်ဳိ႔မိဘမ်ားသည္ ကိုယ္တုိင္စာမတတ္ၾကပါ၊ သားသမီးမ်ားကိုမူ ပညာတတ္ေအာင္
သင္ေပးၾကေလသည္၊၊
ပညာစုံေသာအခါ အလုပ္ေကာင္းမ်ားျဖင့္
သားသမီးအခ်ဳိ႔သည္မိဘမ်ားထက္ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀တတ္ ၾကပါသည္၊၊ အိမ္ေထာင္က်ေကာင္းလ်င္ ပိုမုိခ်မ္းသာၾကရပါသည္၊၊
မိဘမ်ားသည္ သားသမီး၏ခ်မ္း သာမႈကို မည္သည့္အခါတြင္မွမနာလုိသည္မရွိဘဲ ေက်နပ္အားရၾကသည္ခ်ည္းသာ
ျဖစ္ပါသည္၊၊
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာၾကီးမားသည့္တုိင္
သားသမီးတုိ႔၏စီးပြားဥစၥာမ်ားႏွင့္၊ ခြဲခြါမႈဒဏ္ကုိသည္းခံႏုိင္ျခင္းကို “ဥေပကၡာ”ဟု ေခၚပါသည္၊၊ ဤေနရာတြင္အခ်ဳိ႔က “လ်စ္လ်ဴရႈျခင္းကို-ဥေပကၡာ”ဟု ေျပာေလ့ရွိၾကပါ
သည္၊၊
သဘာ၀ယုတၱိျဖင့္ ေလ့လာၾကည့္လ်င္မိဘတုိ႔သည္
သားသမီးမ်ားကိုမည့္သည့္အခ်ိန္တြင္မွ လ်စ္ လ်ဴရႈေလ့မရွိဘဲ သားသမီးတုိ႔၏ပုိင္ဆုိင္မႈကို
လုိလားတပ္မက္ျခင္းမွေ၀းျခင္းကိုသာ မိဘတုိ႔၏ဥေပကၡာ သေဘာတရားဟူ၍ မွတ္သားသင့္ပါသည္၊၊
ထုိ႔ထက္ပို၍ မိဘမ်ားသည္ သားသမီးတုိ႔၏ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥမ်ားကို
၀င္ေရာက္စြတ္ဖက္မႈ မရွိျခင္းမ်ားႏွင့္၊ သားသမီးမ်ားကို လြပ္လပ္စြာဆုံးျဖတ္ပုိင္ခြင့္ေပးျခင္းမ်ားကိုလည္း
မိဘတုိ႔၏ဥေပကၡာ သေဘာတရားမ်ားဟူ၍ မွတ္သားႏုိင္ပါသည္၊၊
ျဗဟၼ၀ိဟာရတရားေလးမ်ဳိးသည္
နာမည္အားျဖင့္သီးျခားစီျဖစ္ေသာ္လည္း တစ္မ်ဳိး၏အထဲတြင္ အျခား တစ္မ်ဳိး၏ အႏွစ္သာရႏွင့္သေဘာတရားမ်ားပါ၀င္ျပီးျဖစ္၍၊
ခြဲျခားမရေကာင္းေသာ မိဘတုိ႔၏သား သမီးမ်ားအေပၚထားရွိသည့္ စိတ္ဓာတ္အေျခခံစြမ္းရည္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း
မွတ္သားရပါမည္၊၊
ဤတရားေလးမ်ဳိးသည္ ဘာသာအယူအဆမတူသည္ျဖစ္ေစ
တူသည္ျဖစ္ေစ မိဘတုိင္းတြင္ရွိၾကပါ သည္၊၊ ခြ်င္းခ်က္အားျဖင့္ သားသမီးကိုစြန္႔ျပစ္သည့္မိဘအခ်ဳိ႔ႏွင့္
သားသမီးႏွင့္အဆင္မေျပသည့္ မိဘအခ်ဳိ႔လည္းရွိတတ္ပါေသးသည္၊၊ ထုိသို႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ မိမိ၏ဘ၀ကံၾကမၼာ
မေကာင္းခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ သာ ျဖစ္ရပါသည္၊၊
ထုိသုိ႔ျဖစ္ရျခင္းအေပၚတြင္
မိဘအေပၚေစာ္ကားမိသူမ်ားႏွင့္ ေက်းဇူးမဲ့ကိုျပဳမိသူမ်ားသည္ ဘ၀အ ဆက္ဆက္ ဆုိးသည္ထက္ဆုိးသည့္
မိသားစုပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္သာ ေတြ႔ရတတ္ေသာေၾကာင့္ မိဘမ်ား အေပၚ သားသမီးမ်ားအေနျဖင့္ ေက်သင့္သည့္တာ၀န္ကိုေက်ပြန္ေစရန္
ၾကဳိးစားသင့္လွပါသည္၊၊
“မိဘမ်ားသည္ သားသမီးတုိ႔အိမ္တြင္ အျမဲတန္းဧည့္သည္ျဖစ္ခြင့္ရွိသူမ်ား
ျဖစ္ၾကပါသည္၊၊ သားသမီး မ်ားအေနျဖင့္ မိဘမ်ားမိမိတုိ႔အိမ္သုိ႔ လာေရာက္ခဲ့ေသာ္လက္မခံခဲ့လ်င္
သားသမီးတာ၀န္ပ်က္ကြက္ ျခင္းသာျဖစ္ပါသည္၊၊”
“ပရာဘ၀သုတ္”တြင္ “သားသမီးမ်ားသည္ စီးပြားျပည့္စုံေနပါလ်က္ အရြယ္လြန္ျပီးသည့္မိဘမ်ားကို
ေထာက္ပံ့မႈပ်က္ကြက္ခဲ့လ်င္ ဘ၀ႏွင့္သံသရာက်ရႈံးျခင္း၏အေၾကာင္း ျဖစ္သည္”ဟု ျမတ္စြာဘုရားရွင္
ညြန္ျပ ထားပါသည္၊၊
“မိဘကိုျပဳစုမႈမရွိဘဲ
စြန္႔ျပစ္သည့္သားသမီးမ်ားသည္ လက္ရွိဘ၀တြင္အမ်ားကဲ့ရဲ့ျခင္းကုိ ခံရတတ္ျပီး၊၊ အကုသုိလ္ပြားမ်ားလ်က္ရွိသည္၊၊
ေသလြန္ေသာ္ အပါယ္ငရဲသို႔က်ရသည္”ဟုပါဠိေတာ္တြင္ ေဖာ္ျပ ထားပါသည္၊၊
ဆန္႔က်င္ဘက္အားျဖင့္ “မိဘမ်ားကို ျပဳစုလုပ္ေကြ်း
သည့္သားသမီးသည္ကို ပညာရွိသူ၊ သူေတာ္ေကာင္း”ဟုေခၚေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားပါသည္၊၊
မဂၤလသုတ္တြင္ “မိဘကုိလုပ္ေကြ်းျပဳစုျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္မ်ဳိးျဖစ္သည္”ဟု
ဆုိပါသည္၊၊ “သားသမီး သည္ တုိးတက္လာေသာစီးပြားေရးျဖင့္
မိဘကုိႏွစ္သက္ေစ၏၊ ျပဳစုလုပ္ေကြ်း၏၊ ထုိစီးပြားဥစၥာကို ရန္ သူမ်ဳိးငါးပါးတုိ႔ကမျဖက္ဆီးႏုိင္ဘဲ
ထာ၀ရတည္တန္႔သည္”ဟု အျခားေသာပါဠိေတာ္တေနရာတြင္ ေဖာ္ ျပထားပါသည္၊၊
သိဂၤါေလာ၀ါဒသုတ္တြင္ “မိဘတာ၀န္”ႏွင့္“သားသမီးတာ၀န္”မ်ားကိုလည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ တိ က်စြာ လမ္းညြန္ထားပါသည္၊၊
မိဘမ်ားႏွင့္ သားသမီးမ်ားတုိ႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ညြန္ျပေတာ္မူ သည့္တာ၀န္မ်ားကိုေက်ပြန္ၾကလ်င္
မိဘႏွင့္သားသမီး ခ်စ္မျငီးဘဲေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ သားသမီးႏွင့္မိဘ ဆက္ဆံေရးကိုရရွိမည္ ျဖစ္ပါသည္၊၊
မိသားစုတစ္စုတြင္ မိဘႏွစ္ဦးတုိ႔သည္
သားသမီး(၁၀)ခန္႔ကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ႏုိင္ၾကေသာ္လည္း မိဘ ႏွစ္ဦးကို သားသမီး(၁၀)ဦးတုိ႔မွ
၀မ္း၀ေအာင္မေကြ်းေမြးႏုိင္သျဖင့္ မိဘအခ်ဳိ႔လမ္းေဘးေရာက္ရသည္ ကို အရွင္ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ရဘူးပါသည္၊
သားသမီးမ်ားအေနျဖင့္ သတိျပဳသင့္လွပါသည္၊၊
အရွင္“ဦးထြန္းလင္ျခံလမ္းရွိ ေက်းဇူးရွင္‘ဆရာၾကီးဦးျမၾကဳိင္’၏
အဂၤလိပ္သင္တန္း”တြင္ တက္ေနစဥ္က ျဖစ္ပါသည္၊၊ သင္တန္းႏွင့္ ကိုက္တစ္ရာခန္႔လမ္းေဘးတြင္
ေန႔စဥ္အဘြားအုိတစ္ဦး ေျမႏွင့္ဦးေခါင္းကို ထိထားျပီး တေနကုန္ပုိက္ဆံေတာင္းေနသည္ကို
ေတြ႔ရသည္၊၊
ဆရာၾကီးမွ မိဘေက်းဇူးႏွင့္ဆက္စပ္ျပီး
သင္တန္းပို႔ခ်ရင္းေျပာဆုိေနရာမွ အဘြားအုိအေၾကာင္းကို ေျပာျပပါသည္၊၊ နံနက္မုိးမလင္းခင္တြင္
ကားတစ္စီးႏွင့္သမီးျဖစ္သူမွမိခင္အုိၾကီးကို လမ္းေဘးတြင္ ခြက္တစ္လုံးႏွင့္ခ်ထားခဲ့ျပီး
ညေနမုိးခ်ဳပ္မွျပန္လာေခၚသည္ဟု ေျပာျပပါသည္၊၊
ထုိအေၾကာင္းကို သင္တန္းတက္သည့္ေက်ာင္းသားမ်ား
သိသြားၾကသည္ကိုသိေသာအခါတြင္ အဘြား အုိကို ေက်ာင္းအနီးသို႔လာမခ်ေတာ့ဘဲ အျခားေနရာတြင္ခ်ထားျပီး
ေတာင္းေစပါသည္၊၊ ဤသည္မွာ အရွင္ကိုယ္တုိင္ေတြ႔ခဲ့ရသည့္ ျဖစ္စဥ္ေလးျဖစ္ပါသည္၊၊
ေန႔စဥ္ဘ၀တြင္ မိဘႏွင့္သားသမီးအဆင္မေျပမႈမ်ားစြာကိုလည္း
ေတြ႔ရပါေသးသည္၊၊ ထုိသုိ႔ျဖစ္ရျခင္း မွာမိဘအခ်ဳိ႔သည္ ျဗဟၼ၀ိဟာရတရားေလးမ်ဳိးမွ “ဥေပကၡာစြမ္းရည္”မရွိမႈေၾကာင့္ျဖစ္ရျပီး၊
အသားသမီး မ်ားဘက္မွမူေလးမ်ဳိးလုံးကို သတိမမူေသာေၾကာင့္ျဖစ္ရေၾကာင္း သုံးသပ္မိပါသည္၊၊
ဆိုလုိသည္မွာ မိဘမ်ားအေနျဖင့္
သားသမီးမ်ားအသက္(၂၅)ေက်ာ္ျပီးလ်င္ ကိုယ္ပုိင္ဆုံးျဖတ္ခြင့္ကို ေပးရမည္ျဖစ္ပါသည္၊၊ အမ်ားအားျဖင့္
မိဘမ်ားသည္သားသမီးတုိ႔၏ အိမ္ေထာင္ေရးကို၀င္ေရာက္စြပ္ ဖက္ေလ့ရွိၾကျပီး၊
မိဘႏွင့္သမီးအၾကားျပႆနာမ်ားျဖစ္ေပၚလာရျခင္း
ျဖစ္ပါသည္၊၊
ပညာေရးႏွင့္ အလုပ္အကုိင္ေရြးခ်ယ္ရာတြင္လည္း
သားသမီးမ်ား၏ ၀ါသနာႏွင့္သီးျခားစီျဖစ္ေသာ အလုပ္အကိုင္ႏွင့္ ပညာေရးလမ္းေၾကာင္းမ်ားကို
အတင္းအၾကပ္စီစဥ္ေပးၾကရာမွ မလိုအပ္သည့္မိဘ ႏွင့္ သားသမီးျပႆနာမ်ားျဖစ္ေပၚေလ့ရွိၾကပါသည္၊၊
လူဟူသည္ ကံအေလ်ာက္လူ႔ဘ၀ဟူသည္ကို
ရရွိလာၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္၊၊ သားသမီးတုိ႔အေပၚ ျဗဟၼ၀ိ ဟာရတရားေလးမ်ဳိးထားႏုိင္လ်င္ပင္ မိဘတုိ႔၏တာ၀န္ေက်ပြန္ျပီျဖစ္ပါသည္၊၊
အိမ္ေထာင္ေရးစသည္ မ်ားကို ပူပန္စုိးရိမ္ျပီးစီမံေပးျခင္းကိုမိဘမ်ားအေနျဖင့္ သတိျပဳသင့္လွပါသည္၊၊
“ျဗဟၼ၀ိဟာရတရားေလးမ်ဳိးကို
စာေပတြင္မိဘမ်ားက်င့္ရသည္”ဟုသာ ေဖာ္ျပထားေသာေၾကာင့္ သား သမီးမ်ားသည္
အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့သာေနေလ့ရွိၾကပါသည္၊၊ မိဘႏွင့္သားသမီးၾကားမွ ျပႆနာအခ်ဳိ႔ သည္ ျဗဟၼ၀ိဟာရတရားေလးမ်ဳိးကို
သားသမီးမ်ားမက်င့္သုံးေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာရသည္ကို သတိျပဳမိ သူ အလြန္နည္းပါသည္၊၊
မွန္ပါသည္၊၊ မိဘမ်ားသည္လည္း
သာမန္လူမ်ားသာျဖစ္ၾက၍ သားသမီးမ်ားနည္းတူ အခြင့္အေရးရ သင့္ပါသည္၊၊ ဆုိလိုသည္မွာ သားသမီးမ်ားအေနျဖင့္
မိဘမ်ားကိုေနရာတုိင္းတြင္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ရန္မသင့္ပါ၊၊ ဥပမာအားျဖင့္ မိခင္ေသဆုံးသျဖင့္ ဖခင္မ်ားအိမ္ေထာင္သစ္ျပဳျခင္းႏွင့္၊
ဖခင္ေသဆုံးသျဖင့္ မိခင္မ်ား အိမ္ေထာင္သစ္ျပဳခဲ့လ်င္ လက္ခံရမည္ျဖစ္ပါသည္၊၊
အျခားေသာ မိဘမ်ားရသင့္သည့္
ေန႔စဥ္ဘ၀လြတ္လပ္ခြင့္ အခြင့္အေရးမ်ားစြာလည္း ရွိပါေသးသည္၊၊ မိဘမ်ားသည္ သားသမီးမ်ားနည္းတူ
ပုထုဇဥ္မ်ားသာျဖစ္သည္ကို သတိျပဳရပါမည္၊၊ ေလာကီေရး ရာေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားႏွင့္ လူသားဆန္သည့္အျပဳအမူမ်ားမိဘမ်ားျပဳမူခဲ့ေသာ္
သားသမီးမ်ားမွ နားလည္ေပး ရမည္ ျဖစ္ပါသည္၊၊
ဤသည္မွာ ျဗဟၼ၀ိဟာရတရားေလးမ်ဳိးမွ
ဥေပကၡာတရားကို သားသမီးမ်ားမွမိဘမ်ားအေပၚ က်င့္သုံး ျခင္းျဖစ္ပါသည္၊၊ ျဗဟၼ၀ိဟာရတရားေလးမ်ဳိးကုိ
ေဆြးေႏြးခဲ့တင္ျပခဲ့သည့္အတုိင္း မိဘမ်ားတြင္မက သားသမီးမ်ားပါက်င့္သုံးလုိက္နာၾကလ်င္
မိဘသားသမီး ျပႆနာမီးမ်ားမပြားေတာ့ဘဲ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ဆက္ဆံေရးကို ရရွိမည္ျဖစ္ပါသည္၊၊
မိဘေက်းဇူးကို ဆပ္ပုံႏွင့္ဆက္စပ္၍
ပါဠိေတာ္ေနရာမ်ားစြာတြင္ ေဖာ္ျပထားပါသည္၊၊ မိဘေက်းဇူးမ်ား ကုိ ေလာကီနည္းျဖင့္မည္မွ်ေက်ပြန္ေစရန္ၾကဳိးပမ္းေစကာမူ
မေက်ႏုိင္ဟူ၍ေဖာ္ျပထားျပီး၊ တရားဓမၼ နည္းအားျဖင့္သာ ေက်ပြန္ေစႏုိင္သည္ဟု ေဖာ္ျပထားပါသည္၊၊
မိဘမ်ားတြင္ “သဒၶါ သီလ ပညာစသည့္ သူေတာ္ေကာင္းတရား”မ်ားနည္းေနေသးလ်င္
ျပည့္၀ေစရန္ က်ဳိးစားေပးျခင္းႏွင့္၊ ျပည့္၀ျပီးသည့္မိဘမ်ားျဖစ္လ်င္ ပိုမို၍သူေတာ္ေကာင္းတရား
တည္တန္႔ေစရန္ အေထာက္အပံ့ျပဳေပးျခင္းျဖင့္သာ မိဘမ်ား၏ေက်းဇူးကို ဆပ္ႏုိင္သည္ဟုဆုိ ညြန္ျပထားပါသည္၊၊
ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ တာ၀တိ
ံသာနတ္ျပည္သုိ႔တက္၍ မယ္ေတာ္မာယာနတ္သားကို ပိဋကတ္သုံး ပုံမွ တစ္ပုံျဖစ္သည့္အဘိဓမၼာပိဋကတ္ကို
ေဟာေျပာ၍ေက်းဇူးဆပ္ေတာ္မူသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္၊၊
ခမည္းေတာ္ျဖစ္သည့္ သုေဒၶါဓနမင္းၾကီးကိုလည္း
အနာဂါမ္တည္သည္အထိ တရားေတာ္မ်ားေဟာ ေျပာ၍ မိဘေက်းဇူးဆပ္ေတာ္မူသည္ကို စာရႈသူတုိ႔အတုယူသင့္လွပါသည္၊၊
ဤတြင္ မိဘေက်းဇူးစာတမ္း အတုိင္းအတာတစ္ခုမွ်ျပီးျပည့္စုံျပီဟု
ယူဆပါသည္၊၊ “အလင္းစက္စာေပ ျမတ္ႏုိးသူမ်ား”
မိဘေက်းဇူးကိုသိတတ္ျပီး ေက်ပြန္စြာဆပ္ႏုိင္စြမ္းရွိၾကသည့္ လူလိမၼာ၊ အနာဂတ္၏ အဖုိးတန္၊
လူ႔ယဥ္ေက်းမ်ားျဖစ္ၾကပါေစေၾကာင္း ဆႏၵျပဳလ်က္စာတမ္းကို အဆုံးသတ္အပ္ပါသည္၊၊ ၊၊
အရွင္ေက၀လ(အလင္းစက္)
{မဟာ၀ိဇၨာ-သီရိလကၤာ}
မကုဋာရာမျမန္မာေက်ာင္းတုိက္၊
ကိုလံဘုိျမဳိ့၊
သီရိလကၤာႏုိင္ငံ၊၊
(မွတ္ခ်က္/စာတမ္းထဲတြင္ ကုိးကားခဲ့သည့္ပါဠိေတာ္မွစားသားမ်ားကို
ပါဠိစာေပေလ့လာလိုသူမ်ား အတြက္ တင္ျပေပးအပ္ပါသည္၊၊)
(1)
ျဗဟၼာတိ မာတာပိတေရာ၊ ပုဗၺစရိယာတိ ၀ုစၥေရ၊၊
အာဟုေနယ်ာစ ပုတၱာနံ၊ ပဇာယ အႏုကမၸကာ၊၊ (အံ-၃၊
သျဗဟၼကသုတ္)
(2) သပၸဳရိေသာ
စ ေခါ မဟာရာဇ ဥဠာေရ ေဘာေဂ လဘိတြာ မာတာပိတေရာ သုေခတိ ပီေဏတိ၊၊ တႆ ေတ ေဘာေဂ ဧ၀ံ သမၼာပရိဘုၪၨိယမာေန
ေန၀ ရာဇာေနာ ဟရႏၲိ၊ န ေစာရာ ဟရႏၲိ၊ န အဂၢိ ဟရႏၲိ၊ န ဥဒကံ ၀ဟတိ၊ န အပၸိယာ ဒါယာဒါ ဟရႏၲိ။
ဧ၀ံသ ေတ ေဘာဂါ ပရိဘုၪၨိယမာနာ ပရိေဘာဂံ ဂစၦႏၲိ၊ ေနာ ပရိကၡယံ၊၊ (သဂါထာ၀ဂၢပါဠိ၊ ပ-အပုတၱကသုတ္)
(3) မာတရိ
ပိတရိ စာပိ ၊ ေယာ မိစၦာ ပဋိပဇၨတိ။
ဗဟုၪၥ ေသာ ပသ၀တိ၊ အပုညံ တာဒိေသာ နေရာ။
တာယ အဓမၼစရိယာယ၊ မာတာပိတူသု ပ႑ိတာ။
ဣေဒ၀ နံ ဂရဟႏၲိ၊ ပစၦာပါယၪၥ ဂစၦတိ။ (အံ-၄၊ ဒုခတသုတ္)
ဗဟုၪၥ ေသာ ပသ၀တိ၊ အပုညံ တာဒိေသာ နေရာ။
တာယ အဓမၼစရိယာယ၊ မာတာပိတူသု ပ႑ိတာ။
ဣေဒ၀ နံ ဂရဟႏၲိ၊ ပစၦာပါယၪၥ ဂစၦတိ။ (အံ-၄၊ ဒုခတသုတ္)
(4) မာတာပိတူနံ
ဥပ႒ာနံ ပ႑ိတပညတၱံ သပၸဳရိသပညတၱံ။ (အံ-၃)
(5) ပၪၥဟိ ဌာေနဟိ ပုေတၱန ပုရတၳိမာ ဒိသာ
မာတာပိတေရာ ပစၥဳပ႒ာတေဗၺာ။ဘေတာ ေနသံ ဘရိႆာမိ၊
ကိစၥြံ ေနသံ ကရိႆာမိ၊
ကုလ၀ံသံ ဌေပႆာမိ၊
ဒါယဇၨံ ပဋိပဇၨာမိ၊
ေပတာနံ ကာလကၤတာနံ ဒကၵိဏံ အႏုပၸဒႆာမိ၊ (အံ-၅)
ကိစၥြံ ေနသံ ကရိႆာမိ၊
ကုလ၀ံသံ ဌေပႆာမိ၊
ဒါယဇၨံ ပဋိပဇၨာမိ၊
ေပတာနံ ကာလကၤတာနံ ဒကၵိဏံ အႏုပၸဒႆာမိ၊ (အံ-၅)
(6) ပၪၥဟိ ဌာေနဟိ ပုေတၱန ပုရတၳိမာ ဒိသာ
မာတာပိတေရာ ပစၥဳပ႒ိတာ ပၪၥဟိ ဌာေနဟိ ပုတၱံ အႏုကမၸႏၲိ။ ပါပါ နိ၀ါေရႏၲိ၊
ကလ်ာေဏ နိေ၀ေသႏၲိ၊
သိပၸံ သိကၡာေပႏၲိ၊
ပတိ႐ူေပန ဒါေရန သံေယာေဇႏၲိ၊
သမေယ ဒါယဇၨံ နိယာေဒႏၲိ။ (အံ-၅)
ကလ်ာေဏ နိေ၀ေသႏၲိ၊
သိပၸံ သိကၡာေပႏၲိ၊
ပတိ႐ူေပန ဒါေရန သံေယာေဇႏၲိ၊
သမေယ ဒါယဇၨံ နိယာေဒႏၲိ။ (အံ-၅)
(7) ျဗဟၼာတိ မာတာပိတူနံ
ဧတံ အဓိ၀စနံ။
ပုဗၺာစရိယာတိ မာတာပိတူနံ ဧတံ အဓိ၀စနံ။ (မူပံ-အ႒ကထာ)
ပုဗၺာစရိယာတိ မာတာပိတူနံ ဧတံ အဓိ၀စနံ။ (မူပံ-အ႒ကထာ)
